اشعار

خلقت عالم به دستان خدای مرتضاست            هر دو عالم هرچه باشد خاک پای مرتضاست

مدحت شاه جوانمردان بگویم روز و شب            رزق و رزوی من از ذکر و ثنای مرتضاست

شکرخدا که عمریست در پشت این درم من            سرمایه دارِ شهرم، مسکین حیدرم من
لـب تـشـنۀ شـراب سـاقـىِ کـوثـرم من            در مکـتـب ولایت شاگـرد قـنـبـرم من

تشنه منـم حضرت دریا علی            پست منم عـالی و اعـلا علی

مست مـنم سـاقـی دلـها عـلی            ذکر هر آنکس که بود با علی

خوش آن زبان که شب و روز یاعلی گوید            به هر بهانه سخن گـفت، با عـلی گوید

ز مصطفی که علی دوست‌تر نمی‌یابیم            هـمیشه حضرت بدرالدجی عـلی گوید

در شجاعت بی‌نظیر و در سَخا همتا ندارد            از امیـرالمؤمنین بهـتر کسی دنـیا ندارد

هر که محبوبش علی باشد شده محبوبِ خالق            هر که دور از حیدرِ کرّار شد رب را ندارد

می‌چکد از شوق وقتی اشک نم‌نم در نجف            با دم او می‌رود از سیـنه‌ها غم در نجف

درد اگر داری برو دنبال درمـان کـربلا            زخم اگر داری بیا دنبال مرهم در نجف

فیض بیداری وقت سحرم دست علی‌ست            ای خدا شکر که برروی سرم دست علی‌ست

عزّتش مال خودش بود به من هم بخشید            آبرویی که به آن مفتخرم دست علی‌ست

کـیـست الله؟ بـیـا از ولـی الله بـپــرس            مـقـصـد قـافـلـه را از بـلـد راه بپـرس

پاسخی می‌دهدت بی‌حد و اندازه، فقط            به رکوعی برس و پرسش کوتاه بپرس

اصلِ لذّت از مناجاتِ سحرهایم علی‌ست            برترین مضمونِ احیا مدح مولایم علی‌ست

بهترین سـوگـندِ پیـغـمـبر به درگاه خـدا            هر سحر، نامِ شَهَنشاهِ دو دنیایم علی‌ست

تــوان واژه کـجـا و بـیـان حـالاتـش            دل از تمام جـهـان بُرده با مناجاتش
به غیر عـشق نـدیـدند در عـباراتش            خدا به دیدن خود رفته در ملاقـاتش

درد هـر جـا بُـوَد دوا هم هـست            خـوف در سـیـنـۀ رجا هم هست

من مـریض تـوأم، طـبـیبِ هـمه            این مریضی خودش شِفا هم هست

حق روز ازل کـل نعـم را به دلم داد            بر روی سرم سایه عـشق عـلی افتاد
از لطف خـدا شد دل تنـگـم عـلی آباد            هر ذره‌ای از جان و تن من شده فریاد

غم علی غصه علی ناله علی درد علی            دم عـلی آه علی خسته‌تـرین مرد علی

گرمی جنگ به شمشیر علی بود ولی            پیش هر اشک یتـیمی عرق سرد علی

هر که از سفرۀ ایمان تو شک بردارد            بِـروَد حاصل خود را ز دَرَک بردارد

آسـمـانِ سـرِ ما سـایـۀ اولاد عـلی‌ست            پس محال است که این سقف ترک بردارد

اولین بـار عـلـی گـفـتم و جـانـم دادند            با عـلی در رگ غیرت ضربانم دادند

یا عـلی گـفـتم و مـعـیار نـشـانم دادنـد            با تـماشـای نجـف جـان جـهـانـم دادند

شهـریار مُـلک دلهـایی نمی‌دانم که‌ای؟            جانـشـین حق تـعـالایی نمی‌دانم که‌ای؟

تا خدا می‌بـیـنـمت یا با خدا می‌بـیـنمت            هم‌نشین با ذات یکـتایی نمی‌دانم که‌ای؟

ای زنـدۀ نــمـاز و شـهــیـد دعـا عـلـی            ای جـلـوۀ جـمـال تـو نـور خــدا عـلـی

نقشی نشسته در نفـس پاک همدلی‌ست            نـام تو ای هـمـیـشـه‌تـرین آشـنـا عـلـی

خاتـم پُـر بها دهـد از کـرمش گدای را            فـقـط بـرای او بـخـوان آیـۀ انّـمـای را

طناب بسته‌ای اگر به دست‌های باز او            به روی خلق بسته‌ای دریچۀ سخای را

ای اخـمِ تـو جـهـنم، لبـخـندِ تو بـهـشتم            عـشقِ تورا خـداوند آمیخت با سرشـتم
خورده گره نگـاهَـت با کل سـرنـوشتم            مست از خُم تو بودم این بیت را نوشتم

منم مدیون آن شاهی که در عالم گدایش را            به شاهی می‌رساند گر بگیرد دستهایش را

دلم جا مانده در صحنی که جنّت آرزو دارد            خدا بخشد به او گردی ز ایوان طلایش را